Δημοσίευμα

Ξημερώματα Πρωτομαγιάς γράφτηκε τούτο το κείμενο. Σημαδιακή μέρα για τους λαούς, για τον άνθρωπο! ‘’Κυλάει παράξενα ο χρόνος… από την ώρα που ξυπνάς νομίζεις πως μια αόρατη παλάμη ακουμπά στην πλάτη σου και σε σπρώχνει άλλοτε απαλά και άλλοτε απότομα προς τα μπρος κι εσύ δεν έχεις άλλο εφόδιο από τη μνήμη για να κοιτάξεις τι απέμεινε από την περασμένη μέρα, από τα περασμένα χρόνια’’ γράφει ο Δημήτρης Στεφανάκης στον Μινώταυρο. Και εγώ έχω δυο μέρες τώρα που περιπλανιέμαι στο λαβύρινθο της σκέψης του και της δικής μου!

Βλέπετε ο Μινώταυρος πάει αντάμα με τον λαβύρινθο. Και χάνεσαι μέχρι να τον βρεις μπροστά σου τον Μινώταυρο. Και ή θα σου κοπούν τα πόδια και θα σε εξοντώσει το θηρίο ή που θα το αντιμετωπίσεις και θα βγεις λαβωμένος αλλά ζωντανός κρατώντας τον μίτο, με λίγη βοήθεια από μια Αριάδνη…

Ο τόπος είναι η Κρήτη: ‘’… στην Κρήτη λέμε πως συγγενεύουμε αναμεταξύ μας καθώς στις φλέβες μας κυλά το αίμα της Ιστορίας’’ και οι ήρωες πολλοί. Λαβύρινθος, και τα πρόσωπα πολλά και ο Μινώταυρος δεν είναι μόνο ένας τώρα που το καλοσκέφτομαι.

‘’Φαίνεται πως όσο είμαστε παιδιά έχουμε την ψευδαίσθηση του ενός κόσμου. Μεγαλώνουμε και καταλαβαίνουμε πως οι κόσμοι είναι περισσότεροι και υπάρχει πάντα κάποιος λόγος που δεν χωράμε πια ο ένας στη ζωή του άλλου’’. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο, στα χωριά του νότου, μεγαλώνει ο Γιαννιός Αστάκης. Η ιστορία ξεκινά στα 1894, ο αδελφός του φονεύει τον Τουρκοκρητικό Μπραήμη και ο Γιαννιός, για να αποφύγει αντίποινα, καταφεύγει στο Ηράκλειο, στο Μεγάλο Κάστρο.

Τέλη της Τουρκοκρατίας στο νησί και ο νεαρός Γιαννιός μπαίνει στον λαβύρινθο. Μισός αιώνας ζωής ακολουθεί, η ιστορία της Κρήτης και της Ευρώπης ολόκληρης, Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος… Άνθρωποι που υποφέρουν, χάνονται αλλά και προσπαθούν να αντιδράσουν, να επιβιώσουν και να προχωρήσουν: «Η ζωή πρέπει να συνεχίζεται… Αυτή θα ήταν η μεγάλη νίκη, να μην ξεχάσουμε, να μη συγχωρήσουμε, αλλά να πάμε μπρος. Έτσι μόνο εκδικείται κανείς. Και να γελάμε κάπου – κάπου. Να μη λησμονήσουμε τη γεύση της χαράς».

«Τα μοιρολόγια δεν κράτησαν πολύ, με τέτοιο ξάφνιασμα δε βρήκαν χρόνο να τους κλάψουν όσο θα ήθελαν, και δω στα μέρη μας οι άνθρωποι έχουν μάθει να παλεύουν ακόμα και τη συμφορά. Πώς να ξεχάσω τη βουβαμάρα που αντίκρυσα σα βγήκα στο χωριό την επομένη των εκτελέσεων; Έρημοι δρόμοι, σιωπή και κάπου – κάπου ένας λυγμός πίσω από τις πόρτες και αυτό ήταν όλο».

Η ιστορία του νησιού απ’ την Τουρκοκρατία μέχρι τον εμφύλιο: «Είχαμε την αίσθηση πως μας κορόιδεψαν οι Σύμμαχοι, που δεν αποβιβάστηκαν, ο καπετάν –Μανόλης, που δεν κατέβηκε να μας υποστηρίξει, οι Γερμανοί, που άλλα υποσχέθηκαν και άλλα έκαναν. Και μόνο οι Ιταλοί δε μας γέλασαν. Αυτοί τουλάχιστον συνθηκολόγησαν στην ώρα τους».

Ο Γιαννιός χάνει την αρραβωνιαστικιά του, τους φίλους του, τον εαυτό του αλλά εξακολουθεί να προχωρά και βρίσκει τον έρωτα και νέους φίλους: τη Μαργώ Μποτέλλη, γυναίκα όμορφη, δυναμική και πανέξυπνη, που δε χωρά στα «κουτιά» και τα πρότυπα της εποχής. Επιχειρηματίας, κοσμογυρισμένη, ανεξάρτητη. Βρίσκεται κι αυτή στον δικό της λαβύρινθο, απ’ το Λονδίνο στο Παρίσι και από κει στο Βερολίνο με αγάπη άσβεστη πάντα για την πατρίδα της, την Κρήτη.

Προσωπική φίλη του Ελευθερίου Βενιζέλου, καπετάνισσα με όνειρο να λυτρώσει το νησί, να λευθερωθεί και η ίδια απ’ τα «δικά της»: ‘’ την ένοιωθε να μπαίνει στον λαβύρινθο ενός παράλογου φόνου, λες και ο φόνος έχει λογική, να αναζητά την άκρη του μίτου μόνη και αβοήθητη. Μακάρι να γινόταν ο ίδιος Θησέας και να σκότωνε για χάρη της τον Μινώταυρο της ακατανοησίας’’.

Τον γιατρό Σήφη Μαραβελάκη, τον δικηγόρο Άγγελο Γαληνό και την κατοπινή του σύζυγο Εμέλεια που θα του χαρίσει παιδιά, ανάμεσά τους την πανέμορφη Ζόλντα: ‘’η ομορφιά είναι που θα σώσει τον κόσμο… δεν περνιέται η ζωή δίπλα στην ασχήμια’’, γράφει ο Δημήτρης Στεφανάκης.

Ο Γιαννιός, η Μαργώ, ο Άγγελος και η Σωτηρία, η Ζόλντα και ο Μανόλης, ο Σήφης, η Φλοράνς και πολλοί ακόμη στις μυλόπετρες της Ιστορίας και του χρόνου του αμείλικτου, στον λαβύρινθο… και Μινώταυρος ο πόλεμος: «Η απληστία των πλουσίων έφερνε την αβάσταχτη φτώχεια και τη δυστυχία, προκαλούσε τις κοινωνικές εξεγέρσεις και οδηγούσε στους πολέμους… Και ο πόλεμος είναι παιχνίδι των ανδρών». Παιχνίδι χωρίς νικητές, ελπίδα η ανθρωπιά και η ομορφιά μίτος για τον καθένα για βγει απ’ τον λαβύρινθο, γιατί «η πολιτική είναι μισή ρουφιανιά και μισή ατζαμοσύνη. Εγώ ξέρω πως σαν μουσικός αν ξεστρατίσω στις μελωδίες μου, αν τα δάχτυλα λαθέψουν κάποιο πλήκτρο, θα με πάρουν με τις ντομάτες. Αυτοί στραβοπατάνε συνεχώς και το μόνο που κάνουν είναι να σουλουπώνουν τα λάθη τους και να μας τα μοστράρουν για καλό’’ λέει κάπου και ο Μανόλης, αιώνια ερωτευμένος με τη Ζόλντα του και τη μουσική…

Και ο συγγραφέας αγαπά πολύ τις γυναίκες, οι ηρωίδες του είναι μοναδικές, ξεχωριστές και περήφανες. Άξιες σεβασμού, πέρα από τα μέτρα των καιρών και των αντρών: ‘’Το σπίτι των Αστάκηδων ήταν θηλυκόσπιτο… όλα τα κορίτσια της οικογένειας έμαθαν από μικρά να κουβαλάνε μαζί τους τον τσιφτέ. Οι χωριανοί τις κακολογούσαν γιατί τους άρεσε το κυνήγι. Στα καφενεία του χωριού συζητιόταν η ευθυβολία της Υπομονής λες και ήταν κανένα αμάρτημα’’.

Η Γαλάτεια, η Ειρήνη, η Υπομονή και το… Κολοκυθάκι! Με ονόματα περίεργα και συμβολικά, ξεχωριστά, σαν αυτές…

Έξι χρόνια, διάβασα κάπου, χρειάστηκε ο Δημήτρης Στεφανάκης για να ολοκληρώσει τον «Μινώταυρο». Εγώ περιπλανήθηκα δυο μέρες για να ολοκληρώσω αυτό που διαβάζετε. Δεν ξέρω αν η προσπάθειά μου και το αποτέλεσμα θα σας αρέσει…

Του Στεφανάκη όμως σίγουρα είναι πολύ αξιόλογη!

ΠΗΓΗ: https://www.larissapress.gr/2023/05/07/dimitris-stefanakis-minotavros-ston-lavyrintho-ton-chronon/