Δημοσίευμα

Διάβασα σε δύο μέρες το νέο βιβλίο με τη συνέχεια του αριστουργήματος ΜΕΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ του Δημήτρη Στεφανάκη.
 Η εξαιρετική γραφή του σπουδαίου συγγραφέα με καθήλωσε και πάλι, τώρα με την άλλη όψη της Αλεξάνδρειας. Του Νασερικού καθεστώτος, των απελάσεων, των κατασχέσεων και των εθνικοποιήσεων. Η Χώρα του Νείλου έγινε ξένη και αφιλόξενη για τους Αιγύπτιους που έτρεχαν στα Προξενεία για να φύγουν άρον-άρον. Τη μιά έλεγαν "Αλεξάνδρεια και ξερό ψωμί " και την άλλη " Ώρα να του δίνουμε". Απαγορεύονταν τα πάντα, ακόμα και για τα λογοτεχνικά βιβλία που μιλούσαν για την πόλη τους. Το ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ του Ντάρελ ρίχθηκε κατά κάποιο τρόπο στην πυρά και συλλαμβάνονταν όποιος μιλούσε γι΄αυτό. 
<...η Ιστορία μπορεί να παίρνει όποιο πρόσωπο θέλει ( γράφει ο συγγραφέας ) θα πρέπει όμως να ξέρει πως θα βρεί απέναντί της τη νεότητα του κόσμου που δεν παραδίδεται αμαχητί ...>. 
Η Δάφνη, η κόρη του μεγιστάνα καπνοβιομήχανου Κωστή Χάραμη, μετά τον θάνατο του πατέρα της, μένει μόνη και προσπαθεί να διαχειριστεί τη Νασερική καταιγίδα. Την αρπαγή και εθνικοποίηση του εργοστασίου και τη δήμευση και κατοχή του σπιτιού που μεγάλωσε και αναγκάζεται να το εγκαταλείψει. 
   Ο συγγραφέας γοητεύει με τις ζωντανές περιγραφές και την εξέλιξη της μυθοπλασίας για την πρωταγωνίστρια Δάφνη και τους άλλους ήρωές του που την περιβάλλουν στην Αλεξάνδρεια του Νασερισμού. Η περιπετειώδης φυγή της διαβάζεται με κομμένη την ανάσα και το τρίτο μέρος του βιβλίου είναι ένα ρέκβιεμ για τα πρόσωπα που τη βοήθησαν και απεβίωσαν στον τόπο τους ή κατέφυγαν στη Μασσαλία. 
  Ένα εξαιρετικό βιβλίο που θα το χαρούν οι αναγνώστες απολαμβάνοντας αυτή τη λογοτεχνία που μας αξίζει. 
  Ο Ουϊλιαμ Φώκνερ έλεγε : < Αυτό που κάνει η Λογοτεχνία,είναι αυτό που κάνει ένα σπίρτο στη μέση της νύχτας. Δεν φωτίζει σχεδόν τίποτα, μας επιτρέπει όμως να δούμε το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μας...>.
Λία Μίλτου