Δημοσίευμα

Λένε πως όταν ένα έργο τέχνης φύγει από τα χέρια του καλλιτέχνη παύει πλέον να του ανήκει. Και «Ο χορός των ψευδαισθήσεων» είναι το δικό μου βιβλίο και του κάθε αναγνώστη που το κρατά στα χέρια του. Κι αν ο καθένας από εμάς έγραφε την γνώμη του, σίγουρα θα υπήρχε πολυγνωμία και αυτό γιατί η πολυπρισματικότητα του μυθιστορήματος επιτρέπει την διαφορετική ματιά. Τα θέματα που ανασκάπτονται και ανασύρονται πολλά. Είναι η πολύκροτη κρίση, οι ηθικές αξίες της ζωής που δοκιμάζονται, ο χορός, η πόλη της Αθήνας, και η φιλοσοφική σκέψη του συγγραφέα, που επιτρέπουν την διαφορετική ανάγνωση. Είναι αυτό που φαίνεται και αυτό που δεν φαίνεται.

«Ο χορός των ψευδαισθήσεων», αφυπνίζει συνειδήσεις, ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα των αξιών της εποχής μας, καθώς ο πανέξυπνος και δολοπλόκος Αλεκίνος, ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος κινεί τη ροή της πλοκής. Στη σκιά του Αλεκίνου και της δυναμικής που ασκεί στους ήρωες που τον πλαισιώνουν κινούνται οι υπόλοιποι χαρακτήρες, άλλοτε ακολουθώντας το σπινθηροβόλο πνεύμα του και άλλοτε προσπαθώντας να γλιστρήσουν από την επιρροή του, όταν συνειδητοποιούν τις καταστροφικές συνέπειες στις ζωές τους, που τις αποδυναμώνει και τις βαλτώνει. Με πρώτο τον Μάνο, τον αφηγητή, που ζει στην σκιά ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Είναι ο ευφυής της παρέας, του οποίου όμως η εξυπνάδα είναι διαφορετική από εκείνη του Αλεκίνου. Είναι αυτός που εμβαθύνει, ο στοχαστής, που ψυχογραφεί τους φίλους του, αναλύει τις πράξεις τους, τα συναισθήματά τους, τις σκέψεις και τις επιλογές τους. Στέκεται στο περιθώριο και παρατηρεί, κι όσο παρατηρεί τόσο περισσότερο φοβάται, δημιουργεί έτσι έναν κλοιό προστασίας γύρω από τον εαυτό του και τα συναισθήματά του. 

Υπάρχει όμως ο χορός και η Έλια. Μία εκρηκτική γυναίκα που με τη γλώσσα του σώματός της, μυεί όλη την παρέα στη μαγεία του χορού και της έκφρασης των συναισθημάτων. Τα σώματα λικνίζονται, αγκαλιάζονται, στις αυτοσχέδιες πίστες και ο χείμαρρος των συναισθημάτων, του πάθους και της λαγνείας βρίσκουν διεξόδους. Ο έρωτας βιώνεται πάνω σ΄ αυτές τις πίστες και τ΄ αγκαλιάσματα αποδυναμώνουν την αίσθηση του ανικανοποίητου. Η μουσική και ο χορός εντός των σωμάτων πλημμυρίζει το πνεύμα και χορταίνει το σώμα. Και όλα αυτά διαδραματίζονται στην Αθήνα, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στους δρόμους της, που είναι βουτηγμένοι στην ιστορία, κι ο Μάνος πάλι, είναι αυτός που ακούει τους παλμούς της, αφουγκράζεται τους ήχους του παρελθόντος, περπατά στους δρόμους, κι ανασυνθέτει το αμάλγαμά της. «Μπροστά μας το Θησείο και τριγύρω σαβανωμένος ένας κόσμος δυόμισι χιλιάδες χρόνων. Αδύνατο να πιστέψεις πως φιλόσοφοι, ρήτορες και πολιτικοί περνούσαν τις ώρες τους εδώ στη σκιά της Ακρόπολης, που μας θωρούσε αφ΄ υψηλού με τους αινιγματικούς κίονες των ναών της». Μια παρέα λοιπόν φοιτητών, που ξεκινά την κοινή της πορεία, στην δεκαετία του ΄90 «ο καθένας μας τότε είχε το δικαίωμα να ονειρεύεται τη ζωή του όπως ακριβώς την ήθελε. Εν ονόματι του μέλλοντος ήμασταν όλοι ίσοι», φτάνει στο παρών με την αυτοκτονία του Αλεκίνου εν μέσω κρίσης, και τις ψευδαισθήσεις μιας ολόκληρης ζωής να παραλύουν τις ζωές τους. Ο Δημήτρης Στεφανάκης, στο βιβλίο του «ο χορός των ψευδαισθήσεων» δημιουργεί στους αποδέκτες του, την αισθητική εμπειρία της ανάγνωσης, με την λιτή, αλλά λογοτεχνική γλώσσα και τους συμπαρασύρει σε αέναους προβληματισμούς και στοχασμούς, με τις φιλοσοφικές σκέψεις του αφηγητή του. Είναι ένα μυθιστόρημα που σε καθηλώνει από την πρώτη κιόλας φράση και σε οδηγεί ως την τελευταία με την αίσθηση να το ξαναρχίσεις.
Νατάσσα Κακαρούνα