Δημοσίευμα

Στις παράξενες μέρες εγκλεισμού που διανύουμε είναι φυσιολογικό να αντιδρούμε σαν εξωστρεφείς και ανέμελοι πολίτες του Εικοστού πρώτου αιώνα. Για τους περισσότερους από μας τα μέτρα κατά της πανδημίας φαντάζουν αιχμαλωσία. Ακόμα και αν ήταν έτσι, οφείλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Όταν κάποια στιγμή θα περάσουν τα δύσκολα και η ζωή μας θα επιστρέψει σε αυτό που θεωρούμε κανονικότητα, σίγουρα θα νοσταλγούμε κάποιες πτυχές αυτής της μικρής «αιχμαλωσίας».

Αρχής γενομένης από την πόλη της Αθήνας, στην οποία κατοικεί ο μισός Ελληνισμός. Οφείλουμε να παραδεχθούμε πως η Αττική -που κακοποιήθηκε και επιβαρύνθηκε τόσο επί δεκαετίες- πρώτη φορά γνωρίζει τέτοια ανακούφιση. Με μηδαμινή ρύπανση και ηχορύπανση η πόλη αναπνέει ξανά. Αυτό το κουρασμένο πρωτευουσιάνικο τοπίο θα δέχεται σίγουρα με ευγνωμοσύνη την απουσία του ανθρώπινου συνωστισμού, τους έρημους δρόμους και τα ήσυχα πάρκα. Ποιος θα το πίστευε αλήθεια ότι θα αντίκριζε μια Αθήνα σαν κι αυτήν σε μια κανονική εποχή του χρόνου. Ανασαίνεις τον αέρα της απαλλαγμένο από τα καυσαέρια, μυροβόλο και ανοιξιάτικο, όπως θα έπρεπε να είναι τούτο τον καιρό. Η Αττική ζει ένα ονειρεμένο διάλειμμα πριν από την επιστροφή της βαρβαρότητας.

Για τον καθένα από μας ξεχωριστά η έκτακτη αυτή συνθήκη έθεσε μια πρόκληση στην οποία καλούμαστε να ανταποκριθούμε. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι ανάμεσά μας που ζουν χωρίς κανένα σκοπό και αυτό το αίτημα της προστασίας της ζωής τούς κάνει να χαμογελούν αμήχανα. Ως Έλληνες επιδείξαμε επί δεκαετίες μια ασυγχώρητη στάση ωχαδερφισμού και απείθαρχης αδιαφορίας. Ήρθε η στιγμή, έστω και με αυτόν τον τρόπο, για τη μεταστροφή. Και θα είναι συγκινητικό εάν ως λαός βγούμε νικητές από αυτή τη μάχη, έστω και αν αποδειχθεί στο τέλος πως επρόκειτο για ένα ψευτοδίλημμα.

Ο περιορισμός κατ’ οίκον δεν είναι και φυλακή. Στο κάτω κάτω καλούμαστε να αυτοπεριοριστούμε σ’ έναν χώρο που είναι το ιδιωτικό μας βασίλειο. Εκεί όπου ο καθένας μας νιώθει ασφάλεια και άνεση. Και είναι ένας χώρος τον οποίο στην καθημερινότητά μας συχνά καταφρονούμε και παρακάμπτουμε. Καιρός να ξαναζήσουμε το σπίτι μας, να απολαύσουμε τις μικρές αγαπημένες γωνιές στις οποίες έχουμε πάψει να δίνουμε σημασία. Καιρός να ξαναβρούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το σκηνικό και να ασκηθούμε στη γόνιμη μοναχικότητα. Ο κόσμος γύρω μας δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Οι γνώριμοι δρόμοι, τα αγαπημένα πρόσωπα, τα στέκια και οι μικρές χαρές θα μας περιμένουν τη στιγμή που όλα θα βαίνουν καλύτερα και θα αρχίσουμε ξανά δειλά δειλά να ξεπορτίζουμε. Τίποτε δεν θα έχει χαθεί.

Ακούγονται βέβαια κι ένα σωρό άσχημα πράγματα, για οικονομική κατάρρευση, για αχαλίνωτη ανεργία, για ψυχώσεις και άλλα τινά. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το τοπίο της οικονομίας και της εργασίας ύστερα από αυτή την κοσμογονία. Για την ώρα μπορούμε μόνο να επιλέξουμε την αισιοδοξία αντί για τον πεσιμισμό, το καλό σενάριο από το κακό. Κατά τα άλλα, ας αφεθούμε στις προσφιλείς συνήθειες και στα ενδιαφέροντά μας και ας τα εμπλουτίσουμε με λίγο διάβασμα, ποιοτική μουσική, δωρεάν κινηματογράφο και θέατρο και -γιατί όχι- μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό.

Ας απολαύσουμε έναν μοναχικό περίπατο στους άδειους δρόμους, ας ασκηθούμε ήπια κατ’ οίκον, ας γελάσουμε με τα οικεία μας πρόσωπα, ας επικοινωνήσουμε με κάθε τρόπο με τους φίλους και τους συγγενείς. Ας δείξουμε πάνω απ’ όλα την ευαισθησία μας στα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειας, εξασφαλίζοντάς τους φροντίδα και ασφαλή απόσταση από κάθε πιθανή επαφή με τον κορονοϊό.

Πρέπει να θυμόμαστε πως είτε μας αρέσει είτε όχι η καραντίνα θα συνεχιστεί για όσο διάστημα κρίνεται αναγκαίο. Ας φροντίσουμε λοιπόν να μας αρέσει αυτή η δοκιμασία. Μοιάζει ξαφνικά σαν να ακινητεί ο χρόνος, σαν να χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι από το μέλλον μας, αλλά αυτό μόνο αν σκεφτούμε τον κόσμο με γνώμονα την οικονομία.

Ακόμα κι αν το χρήμα είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου και η πλουτοπαραγωγική διαδικασία κάνει αυτό τον πλανήτη να γυρίζει, ας το αφήσουμε λίγο κατά μέρος και ας απολαύσουμε αυτό που μας δίνεται. Ας το δούμε ως ευχάριστο διάλειμμα και όχι ως εγκλεισμό κι ας συνδυάσουμε τη δουλειά -την οποία οι περισσότεροι συνεχίζουμε από το σπίτι- με όλες εκείνες τις αγαπημένες συνήθειες που κάνουν τη ζωή πιο όμορφη, πιο αυθεντική, πιο ενδιαφέρουσα.

Ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο.

Δημήτρης Στεφανάκης