Δημοσίευμα

Κριτική για το βιβλίο «Λέγε με Καΐρα» : Θέλω να γυρίσω στα παλιά… στο βιβλίο του Δημήτρης Στεφανάκης, «Λέγε με Καΐρα». Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε...

Δημοσιεύτηκε 27 Σεπτεμβρίου 2016. Γράφει η Μαριάννα Μπουρουτζή στο kulturosupa.gr

Τι σου είναι αυτή η μνήμη.. Διαθέτει μονοπάτια, εικόνες, μπορεί και ανατρέχει σε άλλους κόσμους, μακρινούς, ονειρεμένους και μη. Πόσες φορές δεν έχεις ανακαλέσει μια στιγμή, ένα γεγονός, μια εμπειρία. Πόσες φορές δεν έχεις ανασύρει κάποια εικόνα. Το σημαντικότερο και πιο μαγικό, ωστόσο, είναι πως όσο μεγαλώνουμε, τόσο ανακαλούμε εκείνη την αλλιώτικη, την ξέγνοιαστη, την παιδική μας ηλικία. Τις βασικές μας αναμνήσεις, σαν αυτές που ξεδιπλώνει ο Δημήτρης Στεφανάκης, στο βιβλίο «Λέγε με Καΐρα».

Η Υπόθεση:
Ένας ώριμος αφηγητής ανακαλεί τις παιδικές του αναμνήσεις και μας ξεναγεί στα σοκάκια της παιδικής του ηλικίας. Αναπολεί την παλιά του γειτονιά, το σπίτι και τη ζωή του, σε μια συνοικία της Αθήνας της πάλαι ποτέ εποχής. Με σημείο αναφοράς την ταβέρνα του παππού του «Ατρέμου», που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι του, εξιστορεί τα παιδικά του βιώματα σε μια γειτονιά όπου μαζί με τα υπόλοιπα συνομήλικα παιδιά παίζει κάθε απόγευμα ποδόσφαιρο και οργανώνει σκανταλιές.

Η ταβέρνα αυτή, ενώ κατά τη δεκαετία του ’50 άκμαζε και φιλοξενούσε όλη την καλή Αθήνα, ξαφνικά στα χρόνια της δικτατορίας η πελατεία ελαττώνεται και χάνει την αίγλη της. Μια ομάδα νεαρών γειτονόπουλων, συστήνει την αντιστασιακή οργάνωση «Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη», με τόπο συνάντησης την εν λόγω ταβέρνα και κάθονται σε συγκεκριμένη γωνιά. Την ίδια περίοδο, ακριβώς δίπλα από την ταβέρνα, ανθεί η «Συνοικία των Πουτανάδικων», την οποία κατέχει μια ματρόνα, η οποία απέκτησε τη δεύτερη ονομασία της, το παρατσούκλι της, επειδή την ερωτεύθηκε ένας πολύ γνωστός ποιητής και τον ενέπνευσε ως μούσα. Καθώς ο χρόνος κυλάει, περιγράφονται διάφορες καταστάσεις και γεγονότα που συνέβαιναν στη γειτονιά και στιγμάτισαν τα παιδικά του χρόνια. Στο τέλος, όλα αλλάζουν με τον καιρό και τίποτα δεν μένει ίδιο. Όλα μετατρέπονται σε μια καλή ανάμνηση, που ομορφαίνει το μυαλό του συγγραφέα.

Αξίζει:
Πρόκειται για έναν υπέροχο εσωτερικό μονόλογο, με φοβερή αναδρομική αφήγηση του παρελθόντος, εντασσόμενο σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο. Από τη μια μεριά, ο ώριμος αφηγητής εξιστορεί τα παιδικά του χρόνια και από την άλλη ο αφηγητής – παιδί πρωταγωνιστεί στους διαλόγους. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις περιγράφονται από την εσωτερική του οπτική γωνία, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Οι λιτές περιγραφές, το υπέροχο λεξιλόγιο και τα μικρά κεφάλαια, προσφέρουν στον αναγνώστη εναλλαγές, χωρίς να κουράζεται με περιττές φλυαρίες. Τα πρόσωπα της ιστορίας, ο παππούς Γιώργος, η γιαγιά Όλγα, η μητέρα, ο πατέρας, η Καίρα, ο Μπούλης, ο Αρχηγός, ο θείος, η γυναίκα του η Λεμονού, και άλλα πρόσωπα, σκιαγραφούνται προοδευτικά, αποκαλύπτοντας μερικώς τις πτυχές του χαρακτήρα τους. Πάνω απ’ όλα, είναι ολοκληρωμένο: αρχίζει και τελειώνει όπως αρμόζει. Παρουσιάζει μια αρχή, μέση και τέλος και φαίνεται πως ο σκοπός του συγγραφέα δεν είναι να φωτίσει μια πολιτική κατάσταση, αλλά μια κοινωνική, με χιουμοριστική διάθεση.

Δεν αξίζει:
Κάποιοι χαρακτήρες δεν φωτίζονται εκατό τοις εκατό, όπως για παράδειγμα η «Καΐρα». Επίσης, θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μεγάλο και εμφατικό.

Τέτοιου είδους διηγήματα, νοσταλγικά, είναι θεσπέσια. Σε προδιαθέτουν να θέλεις να επιστρέψεις στην παλιά σου γειτονιά. Ακόμη, κάποιες σελίδες του θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν σε ένα σχολικό εγχειρίδιο, προκειμένου οι μαθητές να ξεναγηθούν σε παλαιότερες εποχές!

Δημήτρης Στεφανάκης, Λέγε με Καΐρα, εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2016, σσ. 280.

Βαθμολογία:
4/5

Μαριάννα Μπουρουτζή / Κουλτουρόσουπα / kulturosupa

ΠΗΓΗ: http://www.kulturosupa.gr/index.php/art-book/diavasame-stefanakis-lege-15928/#.V_KzmPmF7wd

Αναρτήθηκε από: Dimitris Stefanakis

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι συγγραφέας δώδεκα μυθιστορημάτων και ενός δοκιμίου. Έχει... Διαβάστε περισσότερα...

Comments - Σχόλια

Share this Post:

Συνεχίστε την ανάγνωση...