Δημοσίευμα

‘’…Ο ΠΟΝΟΣ ΚΡΥΒΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ’’

Κάποια βιβλία έχουν το χάρισμα να σε εμπεριέχουν, έστω κι αν η αφετηρία σου ήταν διαφορετική από αυτή του συγγραφέα κι οι δρόμοι σας δεν διασταυρώθηκαν ποτέ. Όταν άρχισα να διαβάζω το «Λέγε με Καΐρα» του Δημήτρη Στεφανάκη δεν είχα υποψιαστεί πως θα με ταξίδευε σε ένα αδιαπραγμάτευτα δικό μου κόσμο, αυτόν της παιδική μου ηλικία. Ενώ διέτρεχα τις σελίδες του ξέφευγα διαρκώς στα δικά μου νεανικά, εφηβικά και φοιτητικά χρόνια της μετά τη δικτατορία εποχής, τότε που το καινούργιο σάρωνε με τις παρακαμπτήριες υποσχέσεις του κάθε στοιχείο παρελθόντος, μέχρι να δούμε, χρόνια μετά, πως ό,τι είχαμε πετάξει στον Καιάδα της λήθης δεν ήταν όλα για πέταμα. Μέσα απ΄ τα άγουρα μάτια του αφηγητή και οδηγό τη μνήμη, μεταφερόμαστε στα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, όταν έμπαιναν οι βάσεις μιας…νέας Ελλάδας. Με φόντο τα «πουτανάδικα» ή «Συνοικία του Διαβόλου» σε μια απόμερη γειτονιά της Αθήνας, και την ονειρική ματρόνα τους, την Καϊρα, ένα θρυλικό πρόσωπο του έρωτα και της ιστορίας, όπως ορίζεται μέσα απ’ τις διηγήσεις των άλλων, ο Στεφανάκης κτίζει μια υπέροχη τοιχογραφία της εποχής εκείνης. «Πουτανάδικα»· τόπος συμβολικός, γνήσιος, αυθεντικός από τον οποίο θα παρελάσουν όλοι· ποιητές, «ανθοί» και ανθοί του έθνους, άγουροι του έρωτα, αδηφάγοι της ηδονής, λεροί και άγιοι της αθηναϊκής κοινωνίας, ελευθερωτές και κατακτητές. Με λεπτές δόσεις ειρωνείας και χιούμορ αλλά και στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι και την τελευταία σελίδα. 
Σίγουρα η επιτυχία του βιβλίου (και κάθε λογοτεχνικού βιβλίου) δεν βρίσκεται μόνο στο γεγονός πως απολαμβάνεις μια λογοτεχνικά καλογραμμένη ιστορία επιδιώκοντας την αισθητική απόλαυση. Βρίσκεται στο δικό σου διάλογο με το κείμενο και την εκ νέου ανάγνωση των δικών σου βιωμάτων και εμπειριών. 
(από το βιβλίο)
«…Διατρέχουμε πάντα ό,τι ζήσαμε με τεράστιες δρασκελιές της μνήμης, που ενώνουν μεγάλες στιγμές για τον καθένα από μας, στιγμές που συνήθως απέχουν πολύ χρονικά και φαντάζουν σαν φωτεινές κουκίδες σε μια διαδρομή η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από μακρά σκοτεινά διαστήματα».

Θέμης Παρλαβάντζας