Εκτός σειράς...
Ο Τζόζεφ Κ, ο πρωταγωνιστής του, είναι ο Σωκράτης της εποχής μας κι απολογείται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ. Αντίθετα από τον Πλατωνικό ήρωα αυτός δεν παλεύει με τις ιδέες αλλά με τις επιθυμίες και τις ενοχές του. Αυτό δεν έκανε άλλωστε ο άνθρωπος σε όλο τον εικοστό αιώνα;
Όχι πως οι διανοούμενοι δεν αμολάνε κοτσάνες... Nathalie Surraute: "Ο αναγνώστης αντί να ζητά από το μυθιστόρημα, εκείνο που κάθε καλό μυθιστόρημα τού έχει συχνά αρνηθεί, να είναι δηλαδή μια εύκολη διασκέδαση, μπορεί να ικανοποιήσει στο σινεμά, χωρίς προσπάθεια και χωρίς απώλεια χρόνου, την προτίμησή του για "ζωντανά" πρόσωπα και ιστορίες". Με δυο αράδες απαξίωσε και τον κινηματογράφο και το ίδιο το μυθιστόρημα.Πλήρης άγνοια του τι σημαίνει μυθιστόρημα . Ευτυχώς που υπάρχουν και άλλοι σαν τον Τοντόροφ για να μας θυμίζουν πως η λογοτεχνία κινεδυνεύει σοβαρά από τέτοια μυαλά...
Επανέρχομαι στο "Χοντρό", για να θυμίσω σε όσους ξινίζουν τα μούτρα τους στο άκουσμα του ονόματός του ότι χωρίς τον Μπαλζάκ δεν θα μπορούσαν αυτοί και κάμποσοι άλλοι να μας τσαμπουνάνε σήμερα θεωρίες για νεωτερικότητα και πειραματική λογοτεχνία. Ο Μπαλζάκ, εκτός όλων των άλλων, μας έμαθε ότι το μυθιστόρημα μπορεί να μην είναι μόνο μια ταπεινή ιστοριούλα. Χάρις στις παρεκβάσεις του για τις οποίες τον κατηγόρησαν άνοιξε τους κρουνούς της Ιστορίας, της επιστήμης, της φιλοσοφίας και εμπλούτισε τα μυθιστορηματικά ύδατα με νέο υλικό. Επίσης είναι ο μόνος από τους γάλλους συγγραφείς που περνά αυτούσιος στον εικοστό αιώνα και επηρεάζει καθοριστικά Προυστ, Φώκνερ, Χένρι Τζέημς, Καλβίνο και άλλους... Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με τον Ουγκό ή τον Ζολά άφησε κατά μέρος τη διδακτική του καλού και του κακού...
Ο μυθιστορηματικός αντίλαλος του Κάφκα στον εικοστό αιώνα υπήρξε ο Αλμπέρ Καμύ. Περισσότερο από τον Σαρτρ, τον Μαλρό, τον Ζιντ και τον Σελίν, ο Καμύ ως εκπρόσωπος της γαλλικής λογοτεχνίας θα μεταφέρει σε μια γλώσσα απόσταγμα το παράδοξο της ανθρώπινης μοίρας στην εκατονταετία των παγκοσμίων πολέμων. Μια που μιλάμε για καλοκαιρινά αναγνώσματα, ειλικρινά δεν βρίσκω κάτι πιο μεσογειακό από τον Ξένο. Η σκηνή με τον Μερσώ και τη Μαρί στην παραλία παίζεται στο μυαλό μου εκατοντάδες φορές...
Αναρτήθηκε από: Dimitris Stefanakis
Comments - Σχόλια