Δημοσίευμα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Γιατί γράφουμε; Ισχύει αυτό που έλεγε ο Γκομπρόβιτς: «Νομίζουμε ότι δημιουργούμε∙ πλάνη! Στην πραγματικότητα αναβαπτιζόμαστε από το δημιούργημά μας». Θέλω να πω ότι συχνά ή σχεδόν πάντα γυρεύουμε να εξελιχθούμε οι ίδιοι μέσα από τα γραπτά μας…

Διαβάζουμε για να γυμνάσουμε τη δική μας σκέψη. Αν δεν το κάνουμε αυτό, δεν ξέρω πόση σημασία έχει πραγματικά η ανάγνωση. Υπάρχουν άνθρωποι που επιτυγχάνουν το ίδιο αποτέλεσμα με άλλους τρόπους. Γι αυτό και δεν χρειάζεται να διαβάσουν κανένα βιβλίο…. Η λογοτεχνία αντιστέκεται σε κάθε εποχή, γιατί δημιουργεί μια δική της επικαιρότητα μέσα από την οποία προσπαθεί να «διορθώσει» τον κόσμο της πραγματικότητας….Η λογοτεχνία είναι ακριβό άρωμα και δεν απευθύνεται στους πολλούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι αιχμαλωτίζονται σήμερα σαν τα έντομα στον ιστό της τεχνολογίας. Δεν νοιάζονται για τη λογοτεχνία αλλά και η λογοτεχνία δεν νοιάζεται για αυτούς». «Πως η λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή» του Δημήτρη Στεφανάκη, εκδόσεις Ψυχογιός.

-Τι σε οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου «Πως η λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή»;
Η ανάγκη μου να «αφηγηθώ» τις ιδέες μου για τη λογοτεχνία, για τη γραφή και την ανάγνωση

-Έτσι όπως διδάσκεται η λογοτεχνία αναπαράγει την τυραννία του δασκάλου;
Σίγουρα, ακόμα κι έτσι όπως νοείται η λογοτεχνία στην εποχή μας.

-Λογοτεχνία, η δημοκρατία του πνεύματος;
Από τη στιγμή που ο λογοτέχνης δεν κουνά το δάκτυλο στον αναγνώστη έχουμε πραγματικά να κάνουμε με δημοκρατία του πνεύματος ή με πνεύμα δημοκρατίας, αν προτιμάς.

-Είναι πιο εθιστική από τη νικοτίνη;
Στην περίπτωσή μου, τουλάχιστον, αυτό αποδείχτηκε.

-Οι μικροί ήρωες των παιδικών μας αναγνωσμάτων αποτελούν είδος οικογένειας στο σπίτι μας;
Σίγουρα και αυτή η συγγενική σχέση με τους λογοτεχνικούς ήρωες συνεχίζεται μέχρι τις εσχατιές του βίου μας.

-Ο συγγραφέας να περηφανεύεται για τα βιβλία που διάβασε και όχι για αυτά που έγραψε;
Άλλως…γεννιόμαστε απλώς…αναγνώστες;
Επίτρεψέ μου απλώς να παραφράσω τη γνωστή παροιμία και να σου πω: «Πες μου τι διαβάζεις να σου πως ποιος είσαι!»

-Τι θα επιλέγατε ανάμεσα στη σοδειά του σημερινού εκδοτικού πληθωρισμού και στα αναγνωστικής διαχρονίας βιβλία-βιβλιοθήκες;
Ένα από τα μείζονα των Τολστόι και Ντοστογιέφσκι, κι από ένα καλό μυθιστόρημα του Ιρλανδού Τζον Μπάνβιλ και του Ισπανού Χαβιέρ Μαρίας. Θα πρόσθετα ίσως και τον Καναδό Ρίτσαρντ Φορντ.

-«Ερινύες» της λογοτεχνίας οι κριτικοί;
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την λογοτεχνική κριτική ως τέχνη και δημιουργία και όχι ως προκρούστεια κλίνη της λογοτεχνίας

-Ο ανέντιμος συγγραφέας μοιάζει με λαοπλάνο πολιτικό;
Σαφέστατα. Και οι δύο αγαπούν μόνο τον εαυτό τους.

-Ιστορία και λογοτεχνία οι μεγάλοι αφηγητές του κόσμου;
Ναι, δίνοντας προβάδισμα στην λογοτεχνία.

-Χρεοκοπία της Ιστορίας τα «ιστορικά μυθιστορήματα»;
Το χειρότερο είναι ότι τα εν λόγω μυθιστορήματα οδηγούν συχνά και σε λογοτεχνική χρεοκοπία.

-Θανάσιμο αμάρτημα η γλωσσική επιδειξιμανία στη λογοτεχνία;
Αποτελεί έναν από τους τρόπους για να αυτοκτονήσει κανείς συγγραφικά.

-Χιούμορ, το αλάτι της λογοτεχνίας;
Μάλιστα, μόνο που στην περίπτωση αυτή το φαγητό δεν είναι απλώς άνοστο αλλά και εξαιρετικά δύσπεπτο.

-Η σημαντικότερη αρετή του συγγραφέα ποιά είναι;
Να βαδίζει όσο γίνεται στο δικό του δρόμο.

-Τελικά η λογοτεχνία, πρωτίστως μας μαθαίνει τρόπους;
Αναμφίβολα! Μας κάνει πιο διακριτικούς και πιο ήπιους εμφυσώντας μας την αμφιβολία και το καλό γούστο.

ΠΗΓΗ: www.presspublica.gr/δημήτρης-στεφανάκης-ο-ανέντιμος-συγ/