Δημοσίευμα

ΠΩΣ Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

Διαβάζοντας το δοκίμιο του Δημήτρη Στεφανάκη με τίτλο: «πώς η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ σού αλλάζει τη ζωή» αντιλαμβάνεται κανείς από τις πρώτες ήδη σειρές ό,τι πιο συμβατός τίτλος δεν μπορούσε να δοθεί. 
 Εξ ορισμού το  δοκίμιο δηλώνει μια απόπειρα για προσέγγιση και προβληματισμό πάνω σε θέματα που αφορούν τον άνθρωπο. 
Μια σύντομη μελέτη σε ζητήματα φιλοσοφικά, κοινωνικά, επιστημονικά καθώς και θέματα λογοτεχνίας.  
Μολονότι ως γραμματειακό είδος σχετίζεται άμεσα με την πειθώ, στο συγκεκριμένο δοκίμιο δεν αναγνωρίζεις καμιά πλασματική απεικόνιση της πραγματικότητας που αφορά τη λογοτεχνία, ούτε στοιχεία υποκειμενισμού. 
Αντίθετα παίρνεις την αίσθηση ενός ανθρώπου (συγγραφέα-αφηγητή) που βλέπει και βιώνει όλα τα σοβαρά ζητήματα της συγκεκριμένης τέχνης μέσα από τις προσωπικές του εντυπώσεις και όχι μέσα από άκαμπτες πεποιθήσεις και δογματισμούς.
Θα έλεγα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μία κατάθεση ψυχής του συγγραφέα, ένα βιβλίο γραμμένο από καρδιά που περνάει στον αναγνώστη τις βαθύτερες και τις πιο αδιάφανες αλήθειες γύρω από τη λογοτεχνία και απ’ τα οφέλη που προκύπτουν απ’ αυτήν στον άνθρωπο. Ένα βιβλίο με έντονα στοιχεία στοχασμού που συμπερασματικά αντιλαμβάνεται κανείς, ότι προκύπτουν μέσα από ένα αδιάκοπο μόχθο και μια αδιάκοπη μελέτη του ίδιου του συγγραφέα,
γιατί εν τέλει… η λογοτεχνία δεν είναι τίποτα άλλο από μια βαθιά μελέτη ζωής.

Θα ήθελα να παραθέσω κάποια αποσπάσματα του βιβλίου αλλά επειδή στο δοκίμιο υπάρχει ένας έντονος ειρμός και μια συνέχεια πιστεύω πως θα το αδικήσω, επέλεξα λοιπόν μόνο το παρακάτω απόσπασμα το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα:

«Η καλή λογοτεχνία επικεντρώνεται στην απόλαυση του κειμένου, στον υψηλό στοχασμό και στους αδρούς χαρακτήρες. Ορισμένες φορές είναι μοιραίο κάποια αριστουργήματα να παραμένουν ημιτελή χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτα από την αξία τους. 
Για να είμαστε μάλιστα ακριβείς, όλες οι αφηγήσεις είναι ημιτελείς, τίποτα δεν ολοκληρώνεται, η έννοια του τέλους είναι μια σύμβαση την οποία επινοήσαμε, μια αυθαιρεσία στην οποία όλοι συμφωνούμε, ένα ψέμα στο οποίο πιστεύουν μόνο οι αφελείς αναγνώστες και απαιτούν να λέγεται οπωσδήποτε. 
Το γεγονός ότι η σύγχρονη λογοτεχνική θεωρία έχει αποδεχτεί πλέον τα «ανοιχτά μυθιστορήματα»- ως διαμπερή σπίτια, στα οποία ο αέρας της αφήγησης κυκλοφορεί ελεύθερος από και προς κάθε κατεύθυνση, αυτό οφείλεται κυρίως στην κοινή αναγνωστική λογική. 
Αν οι σημερινοί διανοητές δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι συγγραφείς από τους παλιούς, ας αποδείξουμε τουλάχιστον πως είμαστε καλύτεροι αναγνώστες».

Δέσποινα Χατζή
ΠΗΓΗ: http://hatzid.blogspot.gr/