Δημοσίευμα

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ξεκινάει ο «χορός των ψευδαισθήσεων» με μια παρέα φοιτητών να στροβιλίζεται στα μαθήματα χορού που παραδίδει η Έλια.

Ο αφηγητής Μάνος, ο Αλεκίνος και ο Σέργιος είναι τα αρσενικά που διεκδικούν, ο καθένας με τον τρόπο και το στιλ του, την προσοχή της καθηγήτριας. Στην παρέα παρεισφρέουν η Αντωνία και η Μπιμπή, ενώ γονείς, γείτονες και περαστικοί βάζουν το λιθαράκι τους για τη δημιουργία μιας αστικής ανθρωπογεωγραφίας προ και μετά οικονομικής κρίσης. Παρούσα και η Αθήνα στην αφήγηση, όχι όμως ως ένα απλό σκηνικό, αλλά ως ισάξιο μέλος της παρέας.

8η Νοεμβρίου, είναι η ημερομηνία στην οποία καταλήγουν όλα όσα συνέβησαν και από την οποία ξεκινούν όσα θα συμβούν. Η ημερομηνία που ο Αλέξανδρος Σάντσας ή Αλεκίνος αυτοκτόνησε προκαλώντας τριγμούς τόσο στον στενό κύκλο των δικών του ανθρώπων όσο και της χώρας, αφού η εταιρεία του βύθισε σε χρεοκοπία πολλούς επενδυτές. Ο αφηγητής, βασανισμένος από τον έρωτά του για την Έλια και την απορία του για την αυτοκτονία του Αλεκίνου, επιχειρεί να ανασυνθέσει το παρελθόν ώστε να κατανοήσει πώς θα είναι το μέλλον. «Όσο ήμασταν νέοι, δεν το κρύβω, μου φαίνονταν αστεία όλα αυτά, σήμερα όμως που αυτοκτονούσαν άνθρωποι, χάνονταν περιουσίες, καταστρέφονταν ζωές, δεν είμαι σίγουρος αν θα έλεγα το ίδιο» ομολογεί, όπως και σε ένα άλλο σημείο, «Ο τελευταίος λόγος που έγραψα δεν προοριζόταν για τον Αλεκίνο. Ήταν λόγος πολιτικός, για τον οποίο πληρώθηκα καλύτερα από ό,τι συνήθως, και απευθυνόταν στους ψηφοφόρους του 2009. Όποιος κι αν τον εκφώνησε από την παράταξη που κέρδισε τις εκλογές εξαπάτησε ένα κομμάτι του λαού που ονειρευόταν ένα διαφορετικό μέλλον. Φυσικά, δεν αισθάνομαι όμορφα γι’ αυτό. Είναι εύκολο να ισχυριστώ ότι έβγαζα το ψωμί μου, και αν δεν το έκανα, θα αναλάμβανε κάποιος άλλος στη θέση μου. Κάθομαι όμως και σκέφτομαι πως αυτές οι δικαιολογίες έχουν πάει πίσω τον κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως, αν μου το ζητούσαν ξανά, θα αρνιόμουν. Ντρέπομαι που το λέω».

Νομίζω, πως οι παραδοχές «δεν είμαι σίγουρος» και «αυτές οι δικαιολογίες έχουν πάει πίσω τον κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως, αν μου το ζητούσαν ξανά, θα αρνιόμουν» περιγράφουν μια αλήθεια που αφορά ίσως το μεγαλύτερο τμήμα του ενήλικου ελληνικού πληθυσμού και δικαιολογεί εν πολλοίς γιατί δεν μπορούμε να βρούμε λύση στα προβλήματά μας. Πίσω από το πρόσωπο του αφηγητή συνωστίζονται πολλοί από εμάς που αφεθήκαμε να παρασυρθούμε από ανθρώπους και γεγονότα, κάναμε πως δεν ξέραμε ή αδιαφορήσαμε, και ακόμη και σήμερα δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τις δικές μας ευθύνες ή πώς θέλουμε να προχωρήσουμε.

Τελικά το τελευταίο βιβλίο του Στεφανάκη μπορεί πρώτα απ’ όλα να είναι μια ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, όμως κατορθώνει μέσα από μικρά και μεγάλα επεισόδια να είναι ένα βιβλίο για την επίγνωση: άραγε ποιοι είμαστε, ποιο είναι το αληθινό παρελθόν μας και τι θέλουμε από το μέλλον μας;

Πηγή: www.athensvoice.gr/the-paper/article/522/έρωτας-και-διαψεύσεις