Δημοσίευμα

Τα χρόνια που θά ΄ρθουν, ποιήματα 1958-2018, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Εκδόσεις Πατάκη

Δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο πως βούτηξε την πένα του στο σεφερικό μελάνι. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι νεοέλληνες είμαστε λίγο-πολύ παιδιά του Σεφέρη. Διαβάζοντας τα ποιήματα αυτού του σοφού ανθρώπου που αρνείται να γεράσει, είναι σαν να ταξιδεύω στους φαρδιούς αυτοκινητοδρόμους των λέξεων. Ποιήματα που επιστρατεύτηκαν από διαφορετικές δεκαετίες σαν στρατιώτες μιας ακοίμητης τέχνης. Τι χρειάζεται να μας προσφέρει ένας ποιητής πέρα από την συγκίνηση και πώς έρχεται τελικά αυτή η συγκίνηση;

Κράτησα χρόνια τούτο το προσωπείο…
Ρίζωσε μέσα μου και βλάστησε. Τώρα
Αρνούμαι να το παραδώσω στους αργυραμοιβούς.

Γνωρίζοντας τον ποιητή ως άνθρωπο μπορώ να παραφράσω που πάντα έλεγα για τους πεζογράφους, ότι δηλαδή γράφουν με το χαρακτήρα τους. Το ίδιο κάνουν κι οι ποιητές.

Κι αν δεν μπορώ παρά να μιλώ
για πράγματα που δεν αρέσουν
είναι γιατί δεν έχω άλλη φωνή.

Ο Δασκαλόπουλος επιλέγει προσεκτικά τις λέξεις του σαν ώριμους καρπούς από το δέντρο της ποίησης. Δεν παρασύρεται από τον ρυθμό, δεν ενδίδει σε μελοδραματισμούς και απολογιστικές πρακτικές. Τηρεί τις αποστάσεις του, γίνεται συχνά σιβυλλικός, πυκνός και αδιαπέραστος. Ένας άνθρωπος-ομίχλη τη μια στιγμή, ένας άνθρωπος-καθρέφτης την άλλη. Στην ποιητική του αντηχεί όλο το μεγαλείο και η ανθρωπιά των μεγάλων ποιητών του εικοστού αιώνα και με αυτό τον τρόπο δικαιούται κι ο ίδιος να γίνεται μέρος αυτής της εκλεκτής συντροφιάς.

Τα πράγματα είναι όπως τα γνώρισες.
Λίγο χειρότερα ίσως, γιατί
ο άνθρωπος συνηθίζει τις συφορές.

Ο Δασκαλόπουλος είναι σχολαστικός μελετητής της νεοελληνικής ποίησης, ένας μύστης του καβαφικού αντάρτικου και με αυτή την έννοια θα περίμενε κανείς περισσότερο Καβάφη ανάμεσα στις λέξεις του. Το παράξενο είναι όμως ότι ο Σεφέρης διεκδικεί μεγαλύτερο μέρος επιρροής στην ποιητική του πορεία ή ίσως τελικά ο Καβάφης όπως διυλίζεται από τον νομπελίστα μας.

Υπάρχουν στιγμές πάθους, σχεδόν ανεξέλεγκτου πάθους στην ποίηση του Δασκαλόπουλου. Όπως συμπεραίνει άλλωστε: … δεν πάει χαμένο/ό,τι αναλώθηκε, σαν το κερί, στο πάθος.
Υπάρχουν όμως και στιγμές στοχασμού, στοχασμού πολιτικού:

Νύχτες του σαράντα οχτώ
Νύχτες του εξήντα εφτά
Νύχτες του εβδομήντα τέσσερα.
Σχάρες υπονόμου οι στίχοι
για να κυλήσουν τα βρομόνερα
που πλημμύρισαν
τ' αβάδιστα χρόνια.

Στο τέλος πια εμφανίζεται ο ποιητής και είναι ένα πρόσωπο διαφορετικό, ίσως απλά ένα από τα πολλά προσωπεία του Δασκαλόπουλου

Κάθε φορά που δια-
μοιράζεται σε στίχους
ο ποιητής έρχεται
από μια χώρα που όλοι γνωρίζουν
αλλά κανένας δεν είδε ποτέ.

ΠΗΓΗ: https://www.literature.gr/ta-chronia-poy-tha-rthoyn-poiimata-1958-2018-dimitris-daskalopoylos-ekdoseis-pataki/