Μινώταυρος: Το νέο μυθιστόρημα του βραβευμένου συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη - ieidiseis.gr
Το μυθιστόρημα «Μινώταυρος», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο είναι το νέο βιβλίο του Δημήτρη Στεφανάκη.
Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που ο Δημήτρης Στεφανάκης συνομίλησε με τον Έλληνα αναγνώστη παραδίδοντας κάτι που ξέρει να κάνει πολύ καλά – ένα κόσμο με πολλά πρόσωπα, με φόντο την επικαιρότητα της Ιστορίας. Κάθε φορά που ο βραβευμένος συγγραφέας επιστρέφει με ένα καινούργιο βιβλίο, ξεκινά ένας νέος κύκλος ανάγνωσης, σε ένα μυθιστορηματικό περιβάλλον που ο αναγνώστης αισθάνεται απόλυτα οικείο. Η πολύχρονη απουσία του από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων δημιούργησε ένα κλίμα αναμονής που φαίνεται πως λειτούργησε θετικά για το πολυαναμενόμενο μυθιστόρημά του.
Το μυθιστόρημά του «Μινώταυρος», που κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, εκτυλίσσεται κυρίως στην Κρήτη από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, χωρίς να λείπει το κοσμοπολιτικό άρωμα που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη σχέση του με το αναγνωστικό κοινό. Οι ήρωές του καθοδηγούμενοι από την Μεγάλη Ιστορία ταξιδεύουν σχεδόν παντού στην μυθιστορηματική οικουμένη που έχει ήδη από χρόνια ορίσει ο συγγραφέας.
Όλη η δράση μοιάζει να πυροδοτείται από ένα φονικό στο νότο της Κρήτης του 19ου αιώνα, που υποχρεώνει τον νεαρό Γιαννιό Αστάκη να καταφύγει στο Μεγάλο Κάστρο, το Ηράκλειο της Δύσης και της Ανατολής. Ο έρωτάς του με την πάμπλουτη Μαργώ Μποτέλλη θα αποδειχθεί κάτι περισσότερο από μια απλή περιπέτεια. Ζούμε το τέλος της Τουρκοκρατίας που θα οδηγήσει στη σφαγή του 1898. Έκτοτε θα κυλήσει μισός αιώνας ζωής και οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος θα βρεθούν αντιμέτωποι στις προκλήσεις που θέτει η Ιστορία στον απλό άνθρωπο είτε αυτός κατοικεί στο Παρίσι και το Βερολίνο του μεσοπολέμου είτε στην Κρήτη της Γερμανικής Κατοχής.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Κυλάει παράξενα ο χρόνος, σκεφτόταν ο Γιαννιός εκείνο το πρωινό της Τετάρτης του 1943. Από την ώρα που ξυπνάς νομίζεις πως μια αόρατη παλάμη ακουμπά στην πλάτη σου και σε σπρώχνει άλλοτε απαλά και άλλοτε απότομα προς τα μπρος κι εσύ δεν έχεις άλλο εφόδιο από τη μνήμη για να κοιτάξεις τι απέμεινε από την περασμένη μέρα, από τα περασμένα χρόνια. Και έρχεται η ώρα που ο άνθρωπος βουλιάζει αργά στην κινούμενη άμμο του γήρατος και αρχίζει πια να μην αντιστέκεται στον χρόνο που του απομένει, και τότε γυρίζει όλο και συχνότερα προς τα πίσω, σαν να ξαναζεί τη ζωή του από την αρχή, διορθώνοντας όσα τυχόν δεν ήθελε να γίνουν όπως έγιναν.
Αναρτήθηκε από: Dimitris Stefanakis
Comments - Σχόλια