Δημοσίευμα

«Είσαι ο ήρωάς μου» - Διήγημα του Δημήτρη Στεφανάκη για την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ - «Ο ήρωας του Καλοκαιριού»

Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού» και στο http://fractalart.gr/ Αναδημοσίευση από το http://fractalart.gr/

«Είσαι ο ήρωάς μου» - Διήγημα του Δημήτρη Στεφανάκη.

Ψευδαίσθηση; Ναι, θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν ψευδαίσθηση. Τις τελευταίες μέρες διάβαζα τα σημειωματάρια του.

6, 7, 8 Μαΐου 1955

Τα μικρά κίτρινα νησιά σαν σωρός σιτάρι πάνω στα γαλανά νερά. Αρμενίζουμε ανάμεσα σ’ αυτά τα αλαργινά νησιά στην κατάφωτη θάλασσα που ρυτιδώνεται ανεπαίσθητα, παραπλέουμε για πολλή ώρα τη Σύρο, σε λίγο ξεπροβάλλει η Μύκονος…

Και λίγο πιο κάτω…

Η νύχτα έχει πέσει όταν αποβιβαζόμαστε στη Μύκονο. Τόσες εκκλησίες όσα και σπίτια. Κατάλευκα. Περιπλανιόμαστε στα σοκάκια με τα πολύχρωμα μαγαζιά.

Λες και δεν έφυγε ποτέ από δω. Ίσως γι αυτό κι εγώ τον συναντώ κάθε απόγευμα σ’ ένα καφενέ με θέα το παλιό λιμάνι. Κοιτάζει τη Χώρα με το σχολαστικό βλέμμα ζωγράφου ο οποίος ετοιμάζεται να πιάσει το πινέλο του αλλά δεν είναι ζωγράφος και το μόνο που κάνει είναι να γράφει κάτι σ’ ένα γαλάζιο τετράδιο. Το διαβάζει ύστερα, κι αν του αρέσει χαμογελά, αν δεν του αρέσει, σφίγγει τα χείλη, το διαγράφει και το ξαναγράφει.

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι είναι αυτός, ότι είναι ο Αλμπέρ Καμύ,  και δεν έχει καμία σημασία αν για τον πολύ κόσμο έχει πεθάνει πριν από πενήντα τόσα χρόνια. Εγώ ρώτησα τον σερβιτόρο δύο φορές και μου το επιβεβαίωσε. Είσαι σίγουρος, επέμεινα. Απολύτως μου είπε. Δεν είχα κανένα λόγο να μην τον πιστέψω.

Ύστερα μου ήρθε η ιδέα να κάνω αυτό που έκανα. Δεν το συνηθίζω. Από την άλλη τι σημαίνει δεν το συνηθίζω. Στη ζωή δεν κάνουμε μόνο ό,τι συνηθίζουμε. Στην πραγματικότητα έχει νόημα να αφηγούμαστε μόνο όσα δεν συνηθίζουμε να κάνουμε. Παραφύλαξα, παραφύλαξα πολλές μέρες με κίνδυνο τελικά κάποια μέρα να μην τον βρω στο γνωστό τραπέζι, την γνωστή ώρα. Στο μεταξύ συνέχιζα να διαβάζω τα σημειωματάριά του από το 1955

Πρωί πρωί  φως θεϊκό πέφτει πάνω στα ασπρισμένα σπίτια της Μυκόνου. Βάζουμε πλώρη για τη Δήλο…  ο κύκλος των Κυκλάδων στρέφεται αργά γύρω από τη Δήλο, πάνω στο εκθαμβωτικό πέλαγος,  με μια κίνηση, κάτι σαν ακίνητος χορός.

Ήθελα πια να κλέψω το γαλάζιο τετράδιο, να ανακαλύψω τι γράφει σήμερα για τη Μύκονο αυτός ο «επαρχιώτης» του χρόνου. Η κλοπή έλαβε χώρα την έβδομη, όχι, όχι την όγδοη μέρα, τον πλησίασα έτσι απλά, σαν να επρόκειτο να του συστηθώ ή να τον ρωτήσω κάτι, κι άρπαξα το γαλάζιο τετράδιο μέσα απ’ τα χέρια του. Την ίδια στιγμή με κοίταξε με ένα βλέμμα οδύνης και απορίας, ξεστόμισε μια βρισιά στα γαλλικά που δεν χρειάζεται να επαναλάβω και τότε στράφηκα κι άρχισα να τρέχω. Με ακολούθησε κανείς; Δεν ξέρω.  Έτσι, όπως έτρεχα, μόνο ο αέρας θα μπορούσε να με φτάσει. Μόνος αργότερα άνοιξα και διάβασα:

«Ζήτησα από την Αριάδνη να μου μάθει να συλλαβίζω το καλοκαίρι στη γλώσσα της. Μακρόσυρτη και δύσκολη λέξη»

Ποια είναι η Αριάδνη; Ιδέα δεν έχω.

Πιο κάτω έγραφε:

«Καλοκαίρι είναι και η έπαρση του ομορφόπαιδου που σερβίρει την σαλάτα με αγένεια και αδεξιότητα. Καλοκαίρι είναι και το λίκνισμα αμέτρητων γυναικείων γοφών σε δρόμους και παραλίες… τα λευκόσαρκα σώματα των βορειοευρωπαίων που τηγανίζονται χωρίς έλεος από τον ήλιο του μεσημεριού… η εκκωφαντική μουσική που μας κυκλώνει από παντού… οι τσιρίδες των παιδιών που βουτάνε στη θάλασσα… τα αθώα παιχνίδια στην άμμο, αλλά και τα ένοχα βλέμματα στα νυχτερινά σοκάκια της Χώρας όπου ψωνίζονται σώματα και ψυχές… ο αυγουστιάτικος συνωστισμός κι η περαντζάδα  που κάνουν τα καραβάκια στις πολυσύχναστες ακτές… οι ιωδιούχες  γεύσεις από αχινούς και μύδια, η μαρίδα που χρυσίζει στο τηγάνι, η μυρωδιά του γλυκάνισου που σκορπά το ούζο στα μεσημέρια μας… ένας καφές μετά τη σιέστα… η άχνα του λαχανιασμένου έρωτα που παλεύει να ολοκληρωθεί πάνω σε κουτσά ντιβάνια…οι κηλίδες σπέρματος πάνω στη νυχτερινή άμμο, οι κακόπαθες ντοματιές της Ανεζώς, η θέα των ανεμόμυλων,  οι ασβεστωμένοι κύβοι που απλώνονται στις πλαγιές του νησιού… η πρωινή ψαριά… τα υπνωτισμένα ιστιοφόρα στον όρμο… ο πανικός της μεσημεριανής πελατείας στο εστιατόριο Ερινεός… ο λήθαργος του φωτός… ο τσαμπουκαλεμένος βοριάς… οι ερωτευμένοι βράχοι… ο πυθαμφορέας με τις παραστάσεις από τον Τρωικό πόλεμο στο μουσείο της Μυκόνου… το άνδηρο των λεόντων στη Δήλο… οι παραλίες της Ρήνειας που μου θύμισαν την πρώτη μου Μύκονο στη δεκαετία του πενήντα… το χαμόγελο της Αριάδνης…»

Μες στην έκστασή μου τόλμησα να προσθέσω:

«Καλοκαίρι είναι κι ο Αλμπέρ Καμύ που επιστρέφει με την αγαπημένη συνήθεια των λέξεων»

Κι ακριβώς από κάτω:

«Είσαι ο ήρωάς μου».

Την άλλη μέρα το γαλάζιο τετράδιο βρισκόταν πίσω στη θέση του.

Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής, 28/08/2016, με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού» στο ένθετο ανέκδοτων διηγημάτων με επιμέλεια της Ελένης Γκίκα και στο http://fractalart.gr/
ΠΗΓΗ: http://fractalart.gr/eisai-o-hroas-mou/

«Είσαι ο ήρωάς μου» – Διήγημα του Δημήτρη Στεφανάκη«Είσαι ο ήρωάς μου» – Διήγημα του Δημήτρη ΣτεφανάκηΟ Αλμπέρ Καμύ πρωταγωνιστεί... Στο βιβλίο «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι»Ο Αλμπέρ Καμύ πρωταγωνιστεί... Στο βιβλίο «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι» του Δημήτρη Στεφανάκη

Αναρτήθηκε από: Dimitris Stefanakis

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι συγγραφέας δώδεκα μυθιστορημάτων και ενός δοκιμίου. Έχει... Διαβάστε περισσότερα...

Comments - Σχόλια

Share this Post:

Συνεχίστε την ανάγνωση...