Δημοσίευμα

Η Ελένη Κίτσου γράφει στο diavasame.gr για το «Λέγε με Καΐρα»

Η Ελένη Κίτσου γράφει στο diavasame.gr για το «Λέγε με Καΐρα»

Τέλος εποχής 

Δεκαετίες του ’60 και του ’70. Τα στενά όρια μιας γειτονιάς στους πρόποδες ενός βουνού. Πεδίο δράσης η φημισμένη ταβέρνα του Ατρέμου και η πέριξ περιοχή. Μικρά και μεγάλα επεισόδια, που συμβαδίζουν με τα συγκλονιστικά γεγονότα της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, βγαλμένα από το υποσυνείδητο, αναμνήσεις ανασυνθεμένες μέσω της όσφρησης και της γεύσης, αλλά και των υπολοίπων αισθήσεων, ειπωμένες από έναν ενήλικα πλέον – αυτόν που κάποτε ήταν παιδί και βίωνε όλα αυτά τα θαυμαστά.

Το μυστήριο της Καϊρας, την ανεκδιήγητη οργάνωση του Μπούλη που θα ανέτρεπε τη Χούντα, τη δόξα των ποδοσφαιρικών αγώνων της Πάνω και Κάτω Γειτονιάς. Τα θρυλικά Πουτανάδικα. Τη μορφή του παππού. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και τους απαραίτητους προβληματισμούς επί του θέματος και τα πρώτα «μαθήματα» κοινωνιολογίας διά στόματος ενός μέλους της μπουλο-οργάνωσης. Αλλά και τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου παστελιού του κυρίου Μέλιου, της λαχταριστής σοκολάτας στα διαλείμματα, της κιμωλίας και του τυπωμένου μελανιού στα σχολικά βιβλία. Τη μυρωδιά του μοσχομυριστού σώματος της Λεμονούς. Τον θαυμαστό κόσμο του μπακάλικου του Εμποράκου.

Ένας ολόκληρος κόσμος ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη διά χειρός Δημήτρη Στεφανάκη στη νέα εμπλουτισμένη έκδοση του βιβλίου του «Λέγε με Καϊρα». Χωρίζοντάς το σε ενότητες, που καθεμιά τους έχει διαφορετική θεματική, και με κεφάλαια μικρής έκτασης ο συγγραφέας στήνει επιτυχώς το «μαγικό» σκηνικό της παιδικής ηλικίας κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Με σύμμαχο τις πέντε αισθήσεις και τον αθώο, άμεσο και απονήρευτο λόγο ενός παιδιού, αφηγείται τις αναμνήσεις του παιδικού κόσμου του αφηγητή μετουσιώνοντάς τες σε εικόνες. Ο αναγνώστης συχνά έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί ταινία ή χαζεύει φωτογραφικά ενσταντανέ ενός αγνώριστου πλέον τοπίου, που εκπέμπει νοσταλγία, αθωότητα, ανεμελιά, ενός τοπίου που τα συστατικά του στοιχεία τα πήρε μαζί του ο χρόνος. Αγαπημένοι άνθρωποι, κτίσματα, τόποι, καταστάσεις, όλα έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί.

Εξάλλου με τον θάνατο του παππού Ατρέμου στις αρχές του 1980 σηματοδοτείται όχι μόνο η έναρξη –συμπτωματικά– μιας νέας εποχής στην Ιστορία της Ελλάδας, αλλά και το τέλος της παιδικής ηλικίας του ήρωα.

ΠΗΓΗ: http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1385_2470

Αναρτήθηκε από: Dimitris Stefanakis

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι συγγραφέας δώδεκα μυθιστορημάτων και ενός δοκιμίου. Έχει... Διαβάστε περισσότερα...

Comments - Σχόλια

Share this Post:

Συνεχίστε την ανάγνωση...