Εξομολογήσεις...
πρέπει
να είναι
πιο περήφανος
για τα βιβλία που διάβασε
παρά για αυτά που έγραψε"
Ανταποκρινόμενος στο αίτημα ενός φίλου, εγκαινιάζω μια σειρά μικρών εξομολογήσεων ξεκινώντας από τον ήρωα του πρώτου μου βιβλίου που παρέμεινε ακατονόμαστος για αρκετό καιρό. Στα Φρούτα Εποχής πρωταγωνιστεί ένας νεαρός άντρας που βαπτίζεται Μάρκος στο τρίτο βιβλίο. Ο Μάρκος, η Αριάδνη, ο Αλέξανδρος και ο Πλούταρχος είναι τα αρχετυπικά πρόσωπα, το πρώτο καρέ ηρώων που πρωταγωνίστησαν σε τρία βιβλία μου μέχρι σήμερα. Αν τους συγκρίνει κανείς με τον Χάραμη, τον Χούρι, την Υβέτ και τον Ζαχάροφ φαντάζουν ίσως λίγο μονοεδρικοί.
Ήμουν πάντα ένας συγγραφέας κομμένος στα δύο. Η ανάλαφρη πλευρά μου έδωσε βιβλία όπως τα Φρούτα, το Μάτι ή το Καλοκαίρι. Η στιβαρή και ώριμη βιβλία όπως η Αλεξάνδρεια και το Θα πολεμάς με τους Θεούς. Στο Φιλμ νουάρ οι δύο τάσεις συγχωνεύτηκαν. Από τη μια ο Μιγκέλ Θαραμπόν με τον Φιλίπ που θυμίζουν κάτι από την φρεσκάδα των Φρούτων Εποχής από την άλλη η μπαρόκ φιγούρα του Βασίλειου και των άλλων σκοτεινών πρωταγωνιστών...
Εξομολόγηση Δεύτερη: Πιστεύω πως για κάθε μυθιστόρημα υπάρχει πάντα κι ένα αντι-μυθιστόρημα. Με συνάρπαζε ανέκαθεν η ιδέα να γράψω ένα δεύτερο βιβλίο με κομμένες σκηνές, με σκέψεις και εκδοχές της πλοκής που απορρίφθηκαν, συνεχίζοντας ακόμα-ακόμα κι από εκεί που σταμάτησα, για να δούμε τι απέγιναν οι ήρωες, πού οδηγήθηκαν τα πράγματα. Πιστεύω στα "ανοιχτά μυθιστορήματα" σαν διαμπερή σπίτια με ορθάνοιχτα παράθυρα. Τίποτε δεν τελειώνει στην ουσία, τίποτε δεν ολοκληρώνεται. Η λέξη Τέλος είναι ό,τι πιο αδόκιμο σ' ένα μυθιστόρημα. Γελώ όταν την βλέπω ακόμα και στα δικά μου βιβλία, όπως γελώ όταν βλέπω σε βιβλία άλλων την ένδειξη στο εξώφυλλο "Αληθινή Ιστορία". Ακόμα κι αν είναι "Αληθινή", πρέπει να μετουσιωθεί, να διασκευασθεί για να την αφηγηθεί κανείς. "Πραγματικότητα στην τέχνη δεν σημαίνει απολύτως τίποτε...", όπως είπε κι ο Μαλρό.
Εξομολόγηση Τρίτη: Σε όσους βιάζονται να διεκδικήσουν το μερτικό τους από την λογοτεχνική δόξα έχω να αντιπαραθέσω τα "πέτρινα χρόνια" μου. Δεκαπέντε συναπτά έτη όπου προσπαθούσα μεταξύ λαχτάρας και αβεβαιότητας να δημοσιεύσω κάτι δικό μου. Αυτό που με κράτησε τότε στο "παιγνίδι" ήταν οι αναγνώσεις μου. Τα βιβλία για μας τους συγγραφείς είναι σαν τους συνεργάτες. Ένας καλός συγγραφέας πρέπει να είναι πιο περήφανος για τα βιβλία που διάβασε παρά για αυτά που έγραψε. Δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω πως τα βιβλία είναι σαν τα άδεια σπίτια κι εμείς που γράφουμε είμαστε διαρρήκτες. Πρέπει να ξέρεις τι θα πάρεις μπαίνοντας και πρέπει να το κάνεις γρήγορα, γιατί σε περιμένουν ακόμα πολλά άδεια σπίτια για να τα διαρρήξεις.
Εξομολόγηση Τέταρτη: Η μυθοπλασία είναι κυρίως χαρακτήρες. Οι ιδέες και η πλοκή ακολουθούν. Αυτό μας δίδαξαν οι μεγάλοι δάσκαλοι. Αν δεν έχεις τους χαρακτήρες εκείνους που θα σηκώσουν το βάρος των ιδεών και της πλοκής, τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Κι όμως σήμερα υπάρχουν βιβλία που σταδιοδρομούν με μερικές έξυπνες σκέψεις χωρίς πλοκή, χωρίς απτούς, στιβαρούς ήρωες. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό. Στην εποχή των μεγάλων παρανοήσεων όπου όλα είναι διεκδικήσιμα, υπάρχουν κάποιοι που μιλούν ακόμα και για τη "δικτατορία της αφήγησης". Είναι όμως σαν να θέλεις να παίξεις σκάκι χωρίς κανόνες. Και τότε γιατί να παίξεις, αναρωτιέμαι...
Αναρτήθηκε από: Dimitris Stefanakis
Comments - Σχόλια