Δημοσίευμα

 
Η Αλίκη Δραγώνα είχε την καλοσύνη να μεταφράσει τις κριτικές που δημοσιεύθηκαν στην Ισπανία μετά την κυκλοφορία του βιβλίου μου Μέρες Αλεξάνδρειας στην Ισπανική γλώσσα.
Την ευχαριστώ πολύ!

Francisco Vélez Nieto (Desde España. Especial para ARGENPRESS CULTURAL)
Dimitris Stenfanakis
Los días de Alejandría
Traducción de María Méndez

Πηγή: http://cambiopolitico.com/critica-literaria-los-dias-de-alejandria-de-dimitris-stenfanakis/13105/#.T-9q6G-YaDc.facebook

Με τις Μέρες της Αλεξάνδρειας ξεκινά κανείς μια περιπλάνηση μέσα από μια γραφική και πολυποίκιλτη βεντάλια χαρακτήρων, οι οποίοι μας μεταφέρουν σαν απαλό αεράκι στο σκηνικό των παραμονών του Μεγάλου Πολέμου της Ευρώπης, που εγκαινίασε μια διαδοχική τραγωδία και που με έμβλημα τις μεγάλες αγριοτήτες, θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος με τη σειρά του γέννησε τις πιο σκληρές δικτατορίες που γνώρισε η Γηραιά Ήπειρος κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου. Η ιστορία προσδιορίζεται ακριβώς τη στιγμή που ο Νάσσερ, ο ιδεολόγος αρχηγός του αιγυπτιακού κράτους, πραγματοποιεί την εθνικοποίηση των βιομηχανιών και των τραπεζών, καθώς και τις συγκρούσεις με το Ισραήλ. Οι πρωταγωνιστές αυτής της αφήγησης που κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και το πραγματικό, γεμίζουν 714 σελίδες ευχάριστης ανάγνωσης, συνθέτοντας ένα θαυμάσιο έργο από το οποίο δεν λείπει τίποτε και το οποίο διατηρείται σε ένα σωστό επίπεδο από την αρχή μέχρι το τέλος, με οδηγό το νέο Έλληνα συγγραφέα που αποβιβάζεται στη μυθική και μαγική πόλη της Αλεξάνδρειας προς αναζήτηση της επιτυχίας στον κόσμο των επιχειρήσεων και της υψηλής κοινωνίας.
Ο μελλοντικός αναγνώστης που επιθυμεί να διαβάσει τη ζωή μιας οικογενειακής φατρίας η οποία περιδιαβαίνει ανάμεσα σε πόλεις διαφόρων χωρών και ηπείρων να μη διστάσει. Κάτω από την πατρική ράβδο αυτού του νέου ΄Ελληνα, ο οποίος πλεονεκτεί σε ωριμότητα και σε ανάστημα, τίποτα δεν απομένει να φανερωθεί και συγχρόνως να ζωντανέψει στην πόλη που έζησε ο συμπατριώτης του και μαγικός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933), «Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος./Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι/που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά/θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους». Πορτρέτα εξαίρετα, ηδονές μιας υψηλής μπουρζουαζίας, τόσο προοδευτικής και μορφωμένης, τόσο ταξικής και σπάταλης απέναντι στις πιο εκλεπτυσμένες απολαύσεις, μιας αστικής τάξης που εμφανίζεται υπεράνω ενός κόσμου σε πλήρη αναβρασμό, όπως είναι αυτός του 20ου αιώνα. Αλλά τίποτε δεν εμποδίζει, τίποτε δεν αντιτίθεται στη σφοδρή της επιθυμία για εξουσία, στην απόλαυση του εξεζητημένου αδιαφορώντας για την κατασπατάληση και τη βαρύτητα του κόστους. Σε όλο αυτό προστίθεται η μεγάλη περιουσία μιας συζύγου, παραδόξως κλεπτομανούς και παθιασμένης συλλέκτριας των πιο ποθητών έργων τέχνης και της αιγυπτιακής κουλτούρας.
Στην Αλεξάνδρεια, με το πνεύμα, τη δημιουργική του ικανότητα και την αιώνια ελληνική επιδεξιότητα και σωστή διαχείριση, ο Αντώνης Χαραμής καταφέρνει να δημιουργήσει μια σημαντική βιομηχανική αυτοκρατορία με την κατασκευή των περίφημων αιγυπτιακών τσιγάρων. Μια κραταιά επιχείρηση, τα κέρδη της οποίας ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις και τις ορέξεις της οικογενειακής του αυλής. Εραστές του λεπτού γούστου και των εξεζητημένων απολαύσεων, απαιτητικοί γιοι και πολυέξοδοι, οι οποίοι, από τα ύψη της πολυμορφίας και του τρόπου ζωής που βρίσκονται, από την ταξική κοινωνία και τις διαφορετικές της κουλτούρες, είναι ολότελα ξένοι προς στην πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Και στη σκιά αυτών, παρακολουθούμε τη γέννηση στην Ευρώπη του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού, στον οποίο προσχωρούν με ευλαβική αφοσίωση οι δύο γιοι του μεγιστάνα που απολαμβάνουν τις ηδονές του Βερολίνου και του Μονάχου της δεκαετίας του ’20, διότι « Η διαστροφή βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τη φαντασία μας. Κι ίσως η αίσθηση υπεροχής που προσφέρει το νοητικό άλμα ενός βίτσιου είναι η ψευδαίσθηση της ηδονής από την οποία η διεστραμμένη συνείδηση δεν είναι επ’ ουδενί διατεθειμένη να παραιτηθεί».
Από αυτό το περιβάλλον και τις συνήθειές του, ο αφηγητής μας εισάγει σταδιακά σε κόσμους όπου παρελαύνουν οι πιο διάσημοι και πολύμορφοι χαρακτήρες, οι οποίοι μαζί με τα συγκεκαλυμμένα νοήματα της καβαφικής ποίησης κάνουν το πέρασμά τους στην ιστορία. Χαρακτήρες όπως η Σάρα Μπερνάρ, που διαφημίζει τα διάσημα αιγυπτιακά τσιγάρα με τα οποία ο μεγιστάνας προμηθεύει τον αγγλικό στρατό, μια έξυπνη εμπορική και πολιτική εξάσκηση στη λογική του ‘σου πουλάω με αντάλλαγμα...’. Η βαρύτητα του Τόμας Μαν και της συνταρακτικής λογοτεχνικής του μαρτυρίας με το «Μαγικό Βουνό». Οι στενές σχέσεις του Μάχου, του Βενιαμίν της οικογένειας Χάραμη, με τον Ρούντολφ Ες και οι εξαιρετικές υπηρεσίες που του παρέχει ο ήρωας λόγω του θαυμασμού του. Η αιτία να γίνει ο ίδιος μέλος ενός τόσο φανατικού κόσμου μέσα στους φρενήρεις μετασχηματισμούς που βιώνει η Ευρώπη και που αναστατώνουν και πλήττουν την Ελλάδα και την Αλεξάνδρεια, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν μεμονωμένα γεγονότα. Η αντίσταση, οι εθνικισμοί, ο διωγμός των Ελλήνων, ο παναραβισμός του Νάσσερ. Ένας εξωφρενικός αλλά πραγματικός κόσμος, από τον οποίο δεν λείπει η σκιά του Ρόμμελ, ο οποίος έχει μετατραπεί σε «ψυχή της ερήμου», σκιά και πραγματικότητα που αντιπροσωπεύει την «άφιξη των βαρβάρων».
«Υπάρχουν πόλεις που μας θυμίζουν μια έξυπνη και όμορφη γυναίκα: γοητευτικές, ουσιώδεις, συχνά επικίνδυνες, ζητούν από κάποιον να διηγηθεί την ιστορία του, ανακαλώντας όχι μόνο τα γεγονότα αλλά ακόμα και τη γεύση του δέρματος του». Σ’ αυτή την ανάκληση της επιθυμίας που γράφει ο Καβάφης, βρίσκεται επίσης η μιζέρια των φτωχών, αποτύπωμα της κοινωνίας στην οποία ζούμε σήμερα, που υποδέχεται τους φτωχοδιάβολους που έρχονται από το εξωτερικό, από τόσο μακριά. Είναι τα «φτηνά εργατικά χέρια!». Οι οποίοι, όταν τα πράγματα πάνε καλά γίνονται δεκτοί, αλλά «αλλά στην εποχή των ισχνών αγελάδων τους εγκαταλείπουμε στην τύχη τους να ψοφήσουν and we don’t give a damn».
Ο Δημήτρης Στεφανάκης, ένας Έλληνας συγγραφέας που έχει μυηθεί στη λογοτεχνία μεταφράζοντας συγγραφείς του μεγέθους των Μπέλοου και Απντάικ, έχει διακριθεί στη Γαλλία για αυτό το δαιδαλώδες μυθιστόρημα με το Prix Mediterrané καλύτερου ξένου μυθιστορήματος, ένα βραβείο με το οποίο έχουν τιμηθεί μεταξύ άλλων ο Ουμπέρτο Έκο και ο Άμος Οζ.